Ellen Schoenmakers van WildWier noemt zichzelf een wierenwaaier. Samen met Guido Krijger oogst ze wekelijks zeewier in de Oosterschelde, de Noordzee en het Veerse Meer. Wat dat wierenwaaien precies inhoudt ondervonden Slow Food Zeeland-leden zaterdag 14 mei 2023 aan den lijve.
Door Elian van ‘t Westeinde
Als we aan het eind van de middag bij de afgesproken plaats komen, staat Ellen al tot haar liezen in het water. Beteuterd kijken we naar onze voeten. De rubberlaarzen reiken maar net tot tien centimeter onder de knie. ,,Maak je geen zorgen hoor’’, roept Ellen. ,,Die zijn lang genoeg! We gaan niet zo diep.’’
Na deze vrolijke verwelkoming op een klein strandje aan de rand van de Noordzee, gaat Ellen van start. In een klein aquarium zet ze wat wieren bij elkaar om ons de schoonheid van deze sliertjes te laten zien. Ze is al vroeg op pad gegaan om verschillende soorten te
verzamelen.
Passie
In Zeeland komen zo’n tweehonderd zeewiersoorten voor. Ellen en Guido oogsten er ongeveer tien, afhankelijk van het seizoen. Biologische webwinkel De Grote Verleiding heeft ze in het assortiment. Ook boerderijwinkel Loverendale in Oostkapelle verkoopt bakjes zeewier. Verder zijn er wat chef-koks die werken met wieren en dit bestellen bij WildWier. Ellen en Guido runnen dit bedrijf vanuit passie voor de natuur en hun zorg om de aarde. Met hun workshops zetten ze zeewier op de Nederlandse menukaart.
In de ban van wier
We staan naast de glooiing, die van onder tot boven bedekt is met zeewier. Voor ons zien de groene plantjes er allemaal hetzelfde uit. Maar al gauw komen we erachter dat het twee, misschien wel drie soorten zijn. ,,Dat is knotswier’’, zegt Ellen. “Er is ook gezaagde zee-eik. Met die karteltjes. Er zit een soort gelei in de vruchtblazen dat je kunt gebruiken tegen huidveroudering. Smeer gerust je gezicht ermee vol.’’
Plukken en knippen
Al gauw raken we in de ban. Hoe is het mogelijk dat deze planten zo weelderig groeien op steen? Maar ook op zandbodems floreert het wier. Sommige soorten hechten zich aan elkaar en groeien samen verder. Ellen laat het ons allemaal zien. Ook laat ze ons knippen en plukken zoveel we willen, maar niet meer dan een derde van de plant. De aanhechting van de planten moeten we met rust laten.
Proeven
Nadat we ons gezicht hebben volgesmeerd, proeven we voorzichtig. Kleine hapjes, want onze smaakpapillen moeten wennen aan de intense umami, het zilt met soms een pittig pepertje. Zoveel wieren, zoveel smaken. Eenmaal terug op het strandje, zet Ellen een tafel vol schaaltjes: pesto, brood met zeewier, bietenhumus met wier, crackers en als afscheid draaien we een sushi met zeesla. We nemen afscheid en danken de zee voor al dit moois.
Meer wier vind je op de de website Wildwier.nl