Wieringer Boon
BESCHRIJVING
De bonen worden vanaf eind mei in de volle grond gezaaid met een zaaiafstand van ongeveer vijftien centimeter in de rij en veertig tot vijftig centimeter tussen de rijen. De bonen gedijen goed in warme weersomstandigheden, daarom wordt aanbevolen om ze tijdens een droge periode te zaaien. De planten groeien in struiken van ongeveer zestig centimeter hoog, klimhulp is niet noodzakelijk. Geoogst wordt rond augustus of september. Daarbij wordt de hele plant uit de grond getrokken. Na de oogst worden de planten ondersteboven onder een dak gehangen om goed te kunnen drogen. De opbrengst van de soort is over het algemeen hoog.
De Wieringer Boon is een traditionele Nederlandse boon van het voormalige eiland Wieringen in Noord-Holland. De planten van de Wieringer Boon zijn slechts ongeveer zestig centimeter hoog en bloeien met witte bloemen die uitgroeien tot peulen van ongeveer tien tot vijftien centimeter. De Wieringer Boon zelf is een witte boon met een bijzonder mooie tekening. Helder wit met een okerkleurige vlek rond de navel, deze tekening blijft tijdens het koken bewaard.
CULINAIR GEBRUIK
De smaak van de Wieringer Boon is hartig en verfijnd. In tegenstelling tot andere witte bonensoorten smaakt de Wieringer niet melig. De Wieringer Boon is een droge boon, dit betekent dat hij tot lang na de oogst kan worden bewaard. De bonen moeten eerst acht uur in koud water worden geweekt voordat ze in ongeveer anderhalf uur gaar worden gekookt. De peulen van de bonen zijn niet eetbaar. De boon kan net als andere soorten witte bonen worden gebruikt. Ze zijn heel geschikt voor gebruik in stoofschotels, soepen, salades en zelfs in chili con carne. Behalve Wieringer Bonen hoort er in het traditionele soeprecept ook ui, wortelen, spek en worstjes.
ONTDEK HET ARK VAN DE SMAAK BOEK
Wil je meer weten over voedsel en verhalen lezen over gastronomische erfgoed? Bekijk het boek “DE ARK VAN DE SMAAK” in onze webshop.
Huidige situatie
De boon was langzaam op weg om compleet vergeten te worden. Gelukkig vond Ruurd Walrecht, initiatiefnemer van Stichting De Oerakker, de bonen terug bij Nederlandse immigranten in Amerika die ze eerder vanuit Wieringen hadden meegenomen. De Wieringer Boon was er door voorvaderen van deze mensen naartoe gebracht en omgedoopt tot Wirringer. Eenmaal terug in Nederland werd de soort vervolgens via twee telers verspreid, mogelijk via het Volkskrant Boon Plan uit 2002. In het kader van dat plan werden zo’n tweehonderd Wieringer Bonen gedistribueerd. De krant plantte er zelf vijf en stuurde vijf bonen naar de eerste 39 lezers die beloofden ze te vermeerderen door geoogste bonen door te geven aan nieuwe telers. In 2007 bracht één teler tien kilo bonen naar het Wieringer Eilandmuseum Jan Lont om ze te verkopen aan de inwoners van Wieringen. De komst van ingeblikte bonen op de markt betekent echter dat consumenten kunnen kiezen voor bonen met een kortere bereidingstijd. Traditionele droogbonen, zoals de Wieringer Boon verliezen hierdoor aan populariteit.