Texelse Zwarte Bij
BESCHRIJVING
De Texelse Zwarte Bij heeft een egaal donker uiterlijk, soms met een lichte vlek op het eerste lichaamssegment. De grijze haarbanden tussen de lichaamssegmenten (tomentums) zijn klein en bij het vierde segment zelfs afwezig. De imkers oogsten de honing in de lente en zomer. De lentehoning is afkomstig van de nectar van paardenbloemen. De zomerhoning is een meer onderscheidende honing afkomstig van de lamsoor (Limonium vulgare). Deze plant bloeit in de zomer en geeft de honing een ietwat groene kleur. Andere veel voorkomende planten voor de honing van de Texelse Zwarte Bij zijn gaspeldoorn (Ulex europaeus) en enkele planten die behoren tot de heidefamilie (Ericaceae). Over het algemeen is de honing van de Zwarte Bij groenachtig tot geel van kleur en heeft hij een zoute smaak.
CULINAIR GEBRUIK
Vooral de lamsoorhoning (en de zogenaamde duinhoning) van deze Zwarte Bij uit het natuurgebied de Slufter op Texel is zeer vermaard vanwege zijn opvallende geelgroene kleur en de ziltige smaak.
ONTDEK HET ARK VAN DE SMAAK BOEK
Wil je meer weten over voedsel en verhalen lezen over gastronomische erfgoed? Bekijk het boek “DE ARK VAN DE SMAAK” in onze webshop.
Huidige situatie
Tegenwoordig is Texelse bijenhoning vrij duur omdat hij zeldzaam is. Hoe dan ook, zijn wij in het algemeen minder gewend aan de zwermende en potentieel stekende diertjes en zijn bijen daarom niet onverdeeld populair. Toch is het belangrijk om het verdwijnen te voorkomen vanwege de biodiversiteit. De Texelse Zwarte Bij wordt verondersteld immuun te zijn tegen de varroamijt die andere Europese bijen bedreigd. Momenteel wordt onderzocht hoe zuiver de laatste tweehonderd bijenvolken op Texel nog zijn en hoe resistent ze zijn voor besmettingen en ziekten zoals door de varroamijt en de bijenverdwijnziekte (colony collapse disorder). Door het sterke aanpassingsvermogen herstelt de Zwarte Bij zich van nature sneller. Ook op Terschelling en enkele andere locaties op het vasteland (zoals bij Ootmarsum) komen nog kolonies Zwarte Bijen voor. Zij zijn de laatste rest-populaties van de West-Europese Zwarte Bij.
Manier van houden
De bijen worden op een zo natuurlijk mogelijke manier gehouden, ze overwinteren op hun eigen honing en worden niet behandeld tegen ziekten. De bijenkasten zijn houten kisten die verschillende ramen bevatten met kunstmatige straten waarin de bijen hun honingraat kunnen bouwen. Het onderste deel wordt gebruikt voor het kweken van de bijen en het bovenste voor het produceren van de honing. Bij het oogsten wordt alleen het bovenste deel verwijderd en vervolgens gecentrifugeerd om de honing van de honingraat te scheiden. De kasten staan idealiter dicht bij bloemenvelden zodat de bijen makkelijk toegang hebben tot de nectar van de planten. Toch komen de velden soms onder water te staan, wat de plaatsing voor de imkers wat moeilijk maakt.