Soester Knol

BESCHRIJVING

Het ras doet het vooral goed op schrale zandgrond. Zowel de buitenkant als het knolvlees zijn goudgeel van kleur. De knol heeft van zichzelf een erg stevige structuur en een licht bittere en hartige smaak. Rauw heeft de knol een peperig smaakje, richting rammenas. Er waren twee varianten, de Blauwkop voor vee en de Gele Boterknollen die voor menselijke consumptie waren bestemd. Vroeger gebruikten de boeren de knollen op twee manieren: als weidevoeder waarvoor het loof gebruikt werd of als akkerbouwgroente waarbij de knollen zelf werden geoogst. Aan het einde van de negentiende eeuw, toen boeren aan de knollen als nagewas meer waarde toekenden en men nog een vrij groot aantal schapen hield, liepen de schapen in de herfst op het knollenland en deden zich tegoed aan het hoog opgeschoten loof. De Soester Gele Boterknollen hebben mettertijd het veld moeten ruimen voor de veel grotere voederknollen. Die zijn alleen minder geschikt voor menselijke consumptie. Als veevoer werden en worden de Soester Knollen op hun beurt verdrongen door maïs.

De Soester Knol is een kruising tussen raap en kool. Een knollenras dat in Soest werd geteeld als nagewas, na de oogst van andere gewassen. Ze moeten wel op tijd worden gezaaid, in principe rond 10 augustus, Sint Laurens, en voor eind december worden gegeten. Er is een mooi gezegde hierover: ’Wie knollen wil eten, moet Sint Laurens niet vergeten. En als het kindje Jezus is geboren, hebben de knollen hun smaak verloren’.