Sint-Jansrogge

BESCHRIJVING

Meestal werd Sint-Jansrogge gezaaid op velden waar net andere granen waren geoogst, omdat bekend was dat deze rogge de grond niet uitputte. Daardoor kreeg Sint-Jansrogge ook de naam ‘eeuwige rogge’. De rogge kon ook tot zes of zeven jaar op hetzelfde veld worden geteeld en, nadat het land een jaar braak bleef liggen, opnieuw worden verbouwd. Door het grote wortelstelsel, dat de hoge stengels ondersteunt, was deze rogge minder afhankelijk van kunstmest en kunstmatige bewatering. Door de samenwerking van schimmels en planten via de wortels (mycorrhiza) draagt beplanting met Sint-Jansrogge ook bij aan het behoud van een gezond bodemleven. Het gebruik van pesticiden in de moderne roggeteelt heeft ertoe geleid dat het ecosysteem dat ooit in combinatie met rogge bestond, is verdwenen: denk aan hamsters, kwartels, kwartelkoningen, verschillende insecten zoals sprinkhanen, vlinders en motten, maar ook roofvogels, lariksen en bloeiende planten, waaronder de unieke roggelelie.

Rogge is een kruisbestuiver en daarmee een buitenbeentje in de wereld van de granen. Daardoor zijn er minder landrassen van rogge dan van andere, zelfbestuivende granen zoals tarwe en gerst. De bevruchting vindt plaats nadat de meeldraden zijn uitgekomen. De bestuiving bij rogge is afhankelijk van de weersomstandigheden tijdens de bloei. Droog en zonnig weer is goed, want regenachtig weer beperkt de verspreiding van stuifmeel.

Sint-Jansrogge kan zeker twee meter hoog worden. Het was een belangrijk lokaal ras dat in heel Nederland werd verbouwd tot de opkomst van de moderne rogge tegen het einde van de negentiende eeuw, met name Petkuser Rogge uit Duitsland en later hybride rassen.