Groninger Strogele
BESCHRIJVING
De bonen worden over het algemeen gezaaid op zanderige grond of een mengsel van zand en turf. De zaaiafstand is vijftien centimeter in de rij en veertig centimeter tussen de rijen, drie bonen per gat van ongeveer een tot twee centimeter diep. De oogst begint wanneer de bonen in de droge peulen rammelen en de bladeren beginnen te verkleuren, rond september en oktober. De planten worden volledig uit de grond getrokken en ondersteboven opgehangen om enkele weken onder een afdak te drogen. Na het drogen worden de bonen uiteindelijk uit de peulen gehaald. Verschillende speciaalzaken verkopen de zaden zowel online als offline. De geoogste zaden kunnen ook gebruikt worden om nieuwe planten te zaaien.
De Groninger Strogele is een oude streekboon die veel weg heeft van de Friese Woudboon. Dit ras werd meestal geteeld in de provincie Groningen. De bonen zijn iets groter en werden daarom vaak als robuuster en minderwaardig beschouwd. De plant bloeit met witte bloemen en ontwikkelt licht afgeronde peulen. De boontjes zijn niervormig met een breed, ovaal profiel; minder rond dan de Friese Woudboon. De kleur is strogeel en vrij mat, soms met een licht groenige tint en een bruine navel. Honderd bonen wegen ongeveer zestig gram.
De smaak van de Groninger Strogele is vergelijkbaar met die van de Friese Gele Woudboon, maar hij is nog voller van smaak, zachter en romiger van textuur. Bovendien heeft hij een minder harde schil. Groninger Strogele worden pas eind mei of begin juni gezaaid omdat ze niet bestand zijn tegen nachtvorst.
CULINAIR GEBRUIK
Een traditionele manier om Groninger Strogele te serveren is in een stoofpot met laurierbladeren, prei, aardappelen, uien en worstjes. De bonen werden ook vaak gebruikt om soep van te maken. Deze gele droge boon heeft een zachte schil, kookt snel tot pap en is daarom ideaal als soepboon.
De zachte en romige bonensmaak combineert goed met veel soorten kruiden en bouillons. Tegenwoordig worden de bonen ook gebruikt voor andere gerechten zoals hummus en kroketten van bonen. De bonen moeten ongeveer acht tot twaalf uur weken in water voordat ze drie kwartier tot een uur moeten koken.
ONTDEK HET ARK VAN DE SMAAK BOEK
Wil je meer weten over voedsel en verhalen lezen over gastronomische erfgoed? Bekijk het boek “DE ARK VAN DE SMAAK” in onze webshop.
Huidige situatie
Tegenwoordig is de belangstelling voor gedroogde bonen in het algemeen afgenomen en geven veel consumenten uit gemak de voorkeur aan ingemaakte bonen. Dat heeft er ook toe geleid dat de teelt en consumptie van deze en andere specifieke soorten lokale gedroogde bonen is afgenomen. Een nieuwe generatie liefhebbers ontdekt nu nieuwe en lichtere recepten voor deze en andere soorten gedroogde bonen, in een poging om ze voor het uitsterven te behoeden.