Gisteravond werd de film Schapenheld over de Brabantse schaapsherder Stijn Hilgers opnieuw uitgezonden. Wie de film heeft gezien weet dat het voor de Schapenheld zelf minder goed afliep. Hoe gaat het nu met de herder en zijn gezin?
Tekst // Ton van Zandvoort
Beeld // Newton Film
Dat er veel kan gebeuren in een jaar tijd, blijkt wel in het leven van Stijn Hilgers. Twintig jaar lang was hij schaapsherder, maar vanwege bezuinigingen en “marktwerking op de hei”, was het met een tekort van 30.000 euro per jaar gewoonweg niet meer mogelijk. Ook andere traditionele herders vielen om of emigreerde. Stijn vertrok met zijn gezin naar Frankrijk, maar kwam na een half jaar terug. De beoogde samenwerking op de boerderij bleek daar niet te zijn, zoals hen was voorgehouden. Stijn werd vervolgens nog schaapsherder in de Pyreneeën – een jongensdroom die uitkwam- maar die hij voortijdig moest beëindigen, omdat zijn vader Loek op sterven lag.
“We hebben tijdelijk bij een van onze vrijwilligers in Helmond gewoond, maar dat was niet houdbaar met twee jonge kinderen”
Hoe was het om terug te keren naar Nederland?
“Vertrekken uit Nederland was nog niet zo moeilijk, maar terugkomen des te meer. We hadden geen werk, kregen geen uitkering of bijstand en konden ook nergens wonen. Mijn vader overleed en de boerderij waar we al die jaren hebben gewoond werd verkocht. We hebben tijdelijk bij een van onze vrijwilligers in Helmond gewoond, maar dat was niet houdbaar met twee jonge kinderen. We vonden een tijdelijk huisje bij een herder in de ‘achtertuin’, ruim twee uur verderop in Winterswijk. In februari hebben we eindelijk een huurhuisje toegewezen gekregen, waar we nu in quarantaine zitten.
Hoe is het voor een herder die gewend is aan ruimte om in een huurhuisje te zitten?
“Het is wennen. Het was vroeger een angstbeeld van me om op te gaan in een ‘dertien in een dozijn’ rijtjeshuis. Voor nu is het oké en geeft het ook de nodige rust voor de kinderen, zodat die niet weer van school hoeven te veranderen. We hebben gelukkig ook een moestuintje. We kennen hier niemand en mogen nu ook niemand bezoeken. Ik mis de omgang met schapen en begin ook Brabant en de mensen te missen. Maar we blijven er positief onder.”
Hoe ziet jullie dag eruit?
“Anna staat 6 dagen in de week om 5.00 uur op om koeien te melken bij een boer in de buurt. Daarna maakt ze schoon bij ouderen die dat zelf niet meer kunnen en gaat ze weer koeien melken. Ik ben momenteel thuis met de kinderen en zorg voor het huishouden en het eten. Door de Corona crisis ben ik nu leraar, politieagent, psycholoog en crisismanager thuis….” zegt Stijn lachend.
“Op het sterfbed van mijn vader heb ik hem tevens beloofd om zijn gedachtegoed en ons werk voort te zetten”
Wat zijn jullie toekomstdromen?
“We hebben 20 jaar kennis en ervaring en het is zonde als dit verloren gaat. Op het sterfbed van mijn vader heb ik hem tevens beloofd om zijn gedachtegoed en ons werk voort te zetten. We willen nog steeds erg graag een kleinschalige schapenmelkerij en kaasmakerij beginnen. Dit is een totaal andere bedrijfsvoering dan het natuurbeheer met een grote schaapskudde, maar onze liefde voor het werken met schapen en het maken van goede, schone en eerlijke producten blijft. Een kleine kudde melkschapen is ook heel geschikt om een vorm van eco-toerisme mee uit te baten. Deze dromen lijken nu echter verder weg dan ooit. We kunnen nu amper onze broek op houden, dus laat staan dat we een nieuw bedrijf kunnen starten. Daar is kapitaal voor nodig. Voor nu is het belangrijk dat de kinderen een stabiele basis krijgen, maar we grijpen alle kansen en mogelijkheden aan, dus mocht je nog iets weten? ”
– Heb je Schapenheld gemist? Kijk de docu online terug via www.tvblik.nl/2doc of via picl.nl. Meer informatie over de film vind je op www.newtonfilm.nl/films/schapenheld en op www.schapenheld.nl vind je hoe je Stijn en zijn gezin kan steunen.
– Ruim een jaar geleden sprak Slow Food redacteur Ulrike Schmidt met Stijn Hilgers over de film, schapen en het leven in het algemeen. Lees het interview hier terug.
