VRIJDAG 7 SEPTEMBER
In de prachtige tuin bij Van Eyck brengt de workshop over bitterhop en frisse citrus aroma’s ons in vervoering. Onze zintuigen zijn de poort naar de beleving van voedsel. En daar hoort ook een stuk verbeelding bij. Daar werden we gedurende de avond flink in uitgedaagd. Chloe nam ons mee in haar experiment om vlees te eten van de muskusrat of je eigen kweekvlees. Zou jij het eten? ‘Na een middagje koken met vreemd vlees bleken de meeste het al normaal te vinden’, concludeerde ze. En hoe zou de beleving van eten, zonder echt te eten, nagemaakt kunnen worden in de toekomst van virtual reality? Likken aan knikkers met verschillende smaken en texturen als vervanger van een maaltijd? Hoe ziet smaakbeleving van voedsel er in de toekomst uit? Geloven we in technologische oplossingen of toch liever ambachtelijk en puur natuur? Mooie vragen om onder het genot van wat kokkels te bespreken.
Daarna gingen we gezamenlijk aan tafel in de sfeervolle verlichte tuin. Samen een maaltijd delen van verschillende texturen, geuren, kleuren en smaken geïnspireerd op de Japanse cultuur met erotische verwijzingen. Al verwijzend naar de film Tampopo, die we later zouden kijken. Ook de artistiek vormgegeven korte films met beelden van voedsel, vol symboliek en seksuele fantasieën prikkelden de verbeelding.
We ondergingen ook zelf een erotische fantasie: we werden door de wilde boerin ondergedompeld in een pruimenbad en uitgedaagd om onze food fantasy te onderzoeken en te delen.
Kortom voor mij ging de 3de Food art Film festival avond in het thema van obsession and the senses vooral over onze relatie met voedsel nu en in de toekomst – in de vorm van verbeelding en symboliek van voedsel en erotiek.
Sanne Minten – Slow Food Limburg
ZATERDAG 8 SEPTEMBER
Aan alles komt een einde. Ook aan de goede dingen. Wat jammer dat we de laatste dag van het heel bijzondere Food Art Film Festival zullen gaan meemaken. Met de drie voorafgaande dagen in gedachte nu de vraag: zal dit ook een bijzondere en inspirerende dag gaan worden? En laat ik met de deur in huis vallen: het was een waardig en onovertroffen slot van een fantastisch festival.
Allereerst een fietstocht naar de Hochter Bampt. Op de fiets, buiten de stad, in een bijzondere omgeving aan de oevers van de oude Maas. Die erbij lag als de Serengeti: traag, breed een prachtig eeuwenoude groef trekkend in het Maasdal. Adembenemend. Vervolgens een wandeling door het gebied met een kunstenaar die op een aangrijpende wijze verhaal doet uit zijn persoonlijk leven. Alle zintuigen staan open dus er gebeurd heel veel. Moed en kwetsbaarheid gaan hand in hand. Herkenning alom omdat we allemaal in onze kern geraakt worden. Zoals bij veel momenten in de afgelopen dagen. De uiting en de verbeelding van vele kunstenaars maakt wakker en beroert. En je voelt dat kunst en voedsel heel dicht bij elkaar liggen.
Eenmaal terug op het nest ( de Jan van Eyck ) krijgen we een presentatie van: de Tostifabriek, Coco en de Doehetzelfkip. Een groep jonge mensen stelt zich de vraag hoe het nou eigenlijk toegaat in onze voedsel wereld. Wie maakt wat en hoe doen ze dat? En kan dat ook anders. Bewust, kritisch en speels de vraag stellen welke complicaties er ontstaan door de manier waarop wij ons voedsel gebruiken en door anonieme industrieën laten produceren. Amusant, zonder veroordeling de vinger leggen op een fundamentele vraag in onze moderne voedsel samenleving: we weten eenvoudig niet waar het vandaan komt en waarom willen we dat niet weten?
Ook deze dag heeft weer een Pièce de Résistance: de maaltijd met elkaar aan een vlekkeloos gedekte, sobere maar uitnodigende tafel. Eerst hapjes vooraf met vandaag de slak als smaakmaker en vervolgens weer Ramen: een noodle gerecht met allerlei verse en specifiek toe bereide ingrediënten die je zelf in je noodle kom doet. Om vervolgens overgoten te worden met een heerlijk bouillon.
Iedere dag een andere compositie die getuigt van smaak en durf en vakmanschap. Maar wat je vooral proeft is de liefde en toewijding die de jonge en hoogst originele koks in deze maaltijd kunnen leggen. Met een stralend gezicht vertellen over wat ze hebben gemaakt en wat de inspiratie is geweest. Dat maakt het hoog op smaak en bijzonder om erbij te kunnen zijn.
Als deze Ramen een venster is op een nieuwe en overtuigende band van samenwerking tussen de Jan van Eyck en Slow Food, dan zie ik jullie graag allemaal in 2019 terug.
Echt: hoofd, hart en buik zullen je dankbaar zijn!
Pim Horio – Slow Food Limburg